‘City Weezle’ is een experimentele fusion metal- en rockgroep die in 2004 werd opgericht in Parijs door de Ierse zanger-gitarist Simon Fleury en in 2005 op plaat debuteerde met een vier tracks tellende naar de band zelf vernoemde EP. Momenteel bestaat ‘City Weezle’ naast Simon Fleury uit de Japanse bassist Kengo Mochizuki, de Duitse keyboardsspeler Axel Steinbiss en de Japanse drummer Ai Uchida, een heus internationaal gezelschap dat er is gekomen na meerdere personeelwisselingen.

Samen met een hele rits gastmuzikanten hebben ze een nieuw album gelanceerd dat “No. 2” als titel kreeg. Het is de opvolger van het al in 2010 uitgebrachte debuutalbum “Taboo” en de in 2012 verschenen EP “Lysergik Tea Party” met 7 nummers. ‘Easy Listening’-muziek hoeft u dus niet te verwachten van ‘City Weezle’ op “No. 2” alhoewel ze in een song als “The Underground In Europe” wel proberen om op ‘Queen’-achtige wijze de aandacht van de luisteraar te vatten, maar al gauw verandert dit nummer in een kakofonie van geluiden en lawaai, wat inherent is aan het genre metal rock. Dat had deze band trouwens al meteen duidelijk gemaakt in de loeiend harde openingstrack “Captain Introspective”.

Het op een verrassende manier aan een nieuwe song beginnen blijkt een kenmerk te zijn van ‘City Weezle’ want ook de 7 minuten en 41 seconden durende derde track “Maestro Mafioso” begint met een deuntje dat zo uit de film ‘The Godfather’ ontleend lijkt te zijn, maar ook hier belanden we erg snel opnieuw in een lawaaierig sfeertje met luid geschreeuw van dit kwartet. Zoals het passend lijkt te zijn voor dit muziekgenre loopt de duurtijd van de meeste tracks stevig op. Zo sluit het nummer “Crimson Jig” pas af na 9 minuten, duurt “Eskimo Pie” bijna 8 minuten en breekt slotnummer “Cluedo” alle records met niet minder dan 13 minuten en 12 seconden hectisch lawaai.

We beseffen maar al te goed dat er een zeer trouw publiek bestaat voor dit soort van psychedelisch rockgeweld, getuige daarvan het succes van een event als het ‘Alcatraz Hard Rock & Metal Festival’ in Kortrijk waar we de aanwezigen onlangs helemaal uit de bol hebben zien gaan. Maar vergeef me a.u.b. dat ik hier moet toegeven dat dit soort van muziek helemaal niets voor mij is, iemand die zijn hart sinds jaar en dag verknocht heeft aan folk, country, rock en Americana. Sorry daarvoor, kerels!

(valsam)